Ես կարդացի Հրանտ Մաթևոսյանի <<Հացը >>պատմվածքը։Դա պատմություն է մի տղայի մասին, ով ամբողջ օրը գիրք է կարդում և ոչնչով չի օգնում իր ծնողներին։Մի օր նրանց խոզերը կորչում են, իսկ ծնողները այլ կարևոր աշխատանքներ պետք է կատարեին։Նրանք խնդրում են տղային փնտրել խոզերին։ Տղան մեծ դժկամությամբ կատարում է նրանց խնդրանքը։Բացատում նա չի փնտրում խոզերին , շարունակում է կարդալ իր գիրքը, ուտել բրդուճը և վերադառնում է տուն։ Ծնողները շնորհակալություն են հայտնում տղային ,որ փորձել է գտնել խոզերին, բայց չի կարողացել։Տղան ամաչում է իր արարքից ․առանց հաց ուտելու մտնում է անկողին։
Ինձ թվում է՝ տղան հասկացավ իր սխալը, որ չպետք է միայն իր դասերով զբաղվի, այլ պետք է օգնի նաև իր ծնողներին, որովհետև նրանք իրեն շատ են սիրում և ամեն ինչ անում են իր համար։
Պատմվածքից ինձ դուր եկավ այս հատվածը․
Անտառում արջերն էին, փղերը, վագրերը, հովազները, սատանաները, դևերը և հրեշները, մեր խոզերից և իմ ազնվությունից բացի, բոլորն էլ անտառում էին, և ես գնում էի դանդաղ, իմ հորեղբորից ետ մնալով։
Արման Փանոսյան 